مادری شکایت داشت از دستِ کودکِ 5 ساله اش...
مربیان مهد به او گفته بودند که :«وقتی زنگِ قرآن میشه، پسرتون می گه، اَه، باز هم قرآن....» ، این مادرِ بزرگوار می گفت که:« ما (یعنی پدر و مادر) تمام اعمال عبادی رو توی خونه انجام میدیم و محیط رو برای تربیتِ دینی فراهم می کنیم و البته افراط و تفریط توی کارمون نیست».
مشکل از کجاست؟!؟!؟
نمی خوام ریشه یابی کنم و دنبالِ مقصر باشم، بالاخره این کار تجربه و تواناییِ بالایی می خواد که از داشتنِ اون محرومم، ولی بعد از 2 ساعت وقتی رفتارِ اون مادر رو با اون بچه دیدم ، فهمیدم که چقدر یه مادر می تونه زیرِ ذره بین باشه، و چقدر می تونه روی بچه اش تاثیر بذاره، مخصوصا در مورد تربیت دینی که کار، سخت تر هم میشه. یعنی به قول یه بزرگواری تربیتِ غلطِ دینی بیشتر طرف رو دین زده می کنه، اگه توی زندگیِ بدترین ضدانقلاب ها نگاه کنیم، می بینیم که اونا دیندار بودند و غلط دیندار شده بودند و بعد به مرحله ای رسیدند که می تونستند حتی برای مبارزه با دین آدم بکُشند.
این واقعا یه دغدغه اس.
این درسته که بچه رو بفرستیم مهدِ قرآن تا یه سوره یاد بگیره و باهاش کلی جلوی همه پُز بدیم، اونوقت چنان بد رفتار کنیم که بعدا اینطوری بشنویم که هم دلِ خودمون به درد بیاد و هم...؟؟؟؟؟!!!!!!
چرا به فکر نباشیم، که چه بگوییم و چگونه رفتار کنیم ...؟!
چرا خودمون رو درست نکنیم؟
چرا می خوایم توی دینداری نقش برای بچه هامون بازی کنیم؟
چرا خودمون رابطه امون رو با خدا خوب نکنیم؟ بالا خره از قدیم هم گفتند که هر چه از دل برآید بر دل نشیند...
یه سری مطلب در موردِ تربیتِ دینی خوندم که برام جالب بود. لینکش رو می ذارم که اگه شما هم علاقه داشتین مطالعه کنید....
کلمات کلیدی:
